In 2010 steeg de gemiddelde prijs voor de aankoop van een gewone woning in Brugge van 205.221 euro naar 230.509 euro (Bron FOD Economie). De aankoop van een huis werd vorig jaar in Brugge dus elke maand 2.107 euro duurder. Het beleid van schepen van wonen Mercedes Van Volcem om vooral de markt ten dienste te zijn haalt niks uit. Integendeel, de speculatie wordt enkel maar groter. Groen! Brugge pleit voor de oprichting van een Community Land Trust om woningen terug betaalbaar te maken. Ter vergelijking: in dezelfde periode steeg de prijs van een gewoon huis (hierbij zijn appartementen of villaÂ’s niet in het gemiddelde ingerekend) in andere centrumsteden opmerkelijk veel minder: in Gent gaat het om een gemiddelde stijging van 782 euro per maand, in Roeselare om 147 euro per maand en in Leuven was er zelfs een lichte daling van de prijs. In Kortrijk kostte een gemiddeld woonhuis eind 2010: 161.914 euro, in Gent 204.363 euro. Brugge loopt dus steeds verder uit op de andere steden. Naar gemiddelde huurprijzen kunnen we enkel raden, want nog steeds werd er door Brugge geen enkele inspanning gedaan om dit te inventariseren. Het lijkt echter niet onredelijk te stellen dat de huurprijzen hoogstwaarschijnlijk de tendens van de koopwoningen volgen. Een simulatie van een woonkrediet over 30 jaar aan 5,15% leerde ons dat de maandelijkse afbetaling voor de aankoop van een gemiddeld woonhuis in Brugge 1.240 euro per maand kost. Dat is 300 euro onder het mediaanloon (50% procent van de Belgen verdient minder, 50% meer) in België. “We kunnen dus in de cijfers vaststellen dat zelfs het merendeel van de werkende mensen geen huis meer kan kopen in Brugge.” stelt Sammy Roelant vast. “Met lede ogen zien we aan hoe het stadsbestuur zijn inwoners in de steek heeft gelaten op dit vlak.” “Zowel het excuus dat dit een algemene trend is, als dat het stadsbestuur hier weinig aan kan doen, gaat hier nochtans niet op. De cijfers tonen duidelijk dat Brugge een extreem geval is en bovendien heeft het lokale niveau  wel hefbomen in handen om hier iets aan te doen.”  Zo subsidieert de Vlaamse overheid gemeenten die een Community Land Trust (voor meer info zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Community_Land_Trust) oprichten. Een Community Land Trust is een non profit organisatie die gronden verwerft en beheert ten bate van de inwoners van een gemeenschap.  In de VS zijn er momenteel al zoÂ’n 250 dergelijke CLTÂ’s werkzaam. De CLT blijft eigenaar van de gronden, de huizen worden verkocht met een leasing van de gronden. De CLT behoudt het voorkooprecht aan een redelijke prijs. Dit garandeert een goede return op de investering maar ook een redelijke prijs voor wie daarna wil instappen.” Ook moet het stadsbesuur inspanningen doen om wooncoöperatieven te stimuleren en te ondersteunen. Zo kunnen inwoners zelf in groep een project ontwerpen en uitvoeren, naar eigen behoefte, zonder dat een projectontwikkelaar nog maar eens een standaardwijk neerplant en er de winsten van opstrijkt. De inwoners zijn dan zelf aandeelhouder van hun coöperatieve, wat de betrokkenheid bij de hele buurt en sociale cohesie vergroot. “Het wordt dringend tijd dat het college haar oogkleppen afdoet en kiest voor een woonbeleid in functie van de Bruggeling” zo besluit Sammy Roelant